Саво Вукашиновић: Час овако, час онако

Чудни су ови путеви изненадни.
Упадне човек, час у онај,
час у овај шумарак.
некада случајно лутајући,
а често и намерно.

Ко зна шта ме чека вели себи,
теши се тако, нада се,
верује у боље сутра.
Види класје како се нише,
дуге пољане , нигде краја видику.
А онда када мисили да је нешто освојио,
дошао до краја, савладао све препреке,
ето ти га нови ударац.
Жубори река, широка и дубока.
Шта ће, нема назад, мора напред,
Треба прећи ту реку,
Некако доћи до куће.
И тако, сваки дан нешто ново
час овако, час онако, шта је ту је.